Ik ben nog geen meter op het terras of ik zie een oude bekende zitten. Leuk. Vooral om te horen dat het hem goed gaat. Ons bezoek aan dit ‘nieuwe’ restaurant neigt voor mij een beetje naar een mini reünie want ik moet nog zeker een keer of vier vertellen hoe het met me gaat na al die jaren. Gezond en lekker aan het werk kunnen blijven in deze vreemde tijd is mijn repeterende relaas. De sfeer is uitgelaten. Natuurlijk ook door de versoepelingen waardoor we weer een beetje kunnen proeven van het leven. Het leven wat anderhalf jaar geleden nog heel normaal was.
Marco en Monique
Er heerst een besef van hoe vervelend het is je vrijheid voor een deel kwijt te raken, hoe machteloos je dan bent en hoe lang de weken dan duren. Vandaag is het dubbel feest. Het mag weer en wij mogen ook. Marco en Monique zijn het ‘Waldolala avontuur’ aangegaan en laveren tussen de nieuwe inboedel, mensen en gerechten. Ik kijk schuin de keuken in waar Marco geconcentreerd en met regelmaat het zweet van zijn voorhoofd veegt. Hij moet aan de bak en hoe! Omdat ik schuin tegenover de ingang van de keuken zit, kan ik niet zo goed zien hoe groot de keuken is en hoeveel mensen er naast Marco staan te ploeteren. Navraag leert dat Marco er alleen staat. Soms even samen met zijn dochter die tussen het bedienen door de afwas voor haar rekening neemt. Ze kennen elkaar goed, dat spreekt uit de zichtbaar soepele samenwerking.
Ik heb respect voor Marco
Monique is een ideale gastvrouw. Ze bespeelt niemand, is puur, eerlijk en de rust zelf. ‘Ik werk door de week ook gewoon en dit voelt eigenlijk als een soort ontspanning’. Ze lacht en geeft een van haar serverende dochters een liefdevolle klap op haar achterste. Ze heeft er plezier in en dat straalt door het restaurant. Ik heb respect voor Marco. Natuurlijk is hij door de wol geverfd, maar het blijft knap om te zien hoe hij alles netjes op tijd klaar heeft. Tik op de bel en door. Ondanks het een splinternieuw team is lijkt het voor mij te lopen als een geoliede machine. Zelf merken ze toch wel dat er dingen anders moeten straks. Delen van de inventaris moeten ergens anders staan en tekorten moeten groter in voorraad.
Ervaring
Het is eigenlijk een soort van try-out. Stukje bij beetje zal het , vooral voor henzelf, een stuk fijner en zeker relaxter worden. De bediening is top en er wordt ons zeker niets opgedrongen. Het eten ligt in diezelfde lijn. Aan het eten heb ik ook niets op te merken. Alles perfect bereid en stijlvol af gegarneerd. De combinatie van bar en tafeltjes geeft het gezellige restaurant een ongedwongen sfeer. Alles mag en niets moet, zo lijkt het dan toch. Ik proef de ervaring en geniet. Van het weg zijn, het eten en vooral de gezelligheid…