Veel dingen zijn niet wat ze lijken te zijn. Hetgeen je aantreft als je boven komt is dan ook vele malen anders dan verwacht. Een bonte mengeling van de verschillende seksen, kleuren en leeftijden staat zich in het zweet te werken in de nette zaal. Ik ken er een paar waarvan ik niet wist dat ze hier trainden. Een voetbalvader van de naburige club waar ook mijn jongens op zitten. Vaak staan we samen langs de lijn. ‘Kom je ook trainen?’
Schaamteloos
De MMA cardio kickboks training heeft een groot percentage boks technieken op het schema. Mijn voetbalkennis staat hoeken uit te delen alsof hij volgende week een wedstrijd heeft. Strak en hard, zweet overal. Dat verwacht je dan weer niet. Meisjes die alles geven, schaamteloos. Er hangt een teamsfeer. Familie bijna. Er is respect voor de trainer die hard en duidelijk aangeeft wat hij van je wil zien. Als de training klaar is wordt er gegroet. De hele rij loopt elkaar tegemoet en schudden elkaar de hand. Respect voor elkaar en dank voor de training. Mooi.
Even vreemd
In de zaal ernaast geeft Nathan les in ‘Brazilian Jiu Jitsu’. Het is een worstelsoort waar het aankomt op techniek en balans. Natuurlijk is kracht ook belangrijk, maar het gaat meer om wanneer en met welke techniek je die kracht gebruikt. Vooral bij deze tak van sport valt het me op dat er geen schaamte heerst.
Bij mannen tegen vrouwen krijg je wel eens een hand waar je hem normaal gezien liever niet hebt, tenzij het je eigen vriend of man betreft. ‘Daar moet je jezelf overheen zetten’, legt een van de dames me uit. In het begin is het wel even vreemd maar dat is snel over. Het gaat me om de sport en dan denk je over zulke dingen niet eens na.
Nathan koos voor de zekerheid
Nathan zit tegenover me. Hij heeft iets liefs wat eigenlijk niet direct past bij een man van zijn kaliber. Een vechter in hart en nieren. Altijd geweest. Jaren terug werd hij bestempeld als een groot talent. Het kon en zou zomaar een grote kunnen worden. Velen stoppen ergens rond hun top, meestal erna. Nathan deed het ervoor. Dingen komen op je weg en met je hart neem je een beslissing. Nathan koos voor de zekerheid. De sportschool werd hem als het ware in zijn handen geduwd. Echte kansen komen geen 2 keer voorbij. Natuurlijk heb ik wel eens gedacht wat er van me geworden zou zijn als ik het niet had gedaan. Dat weet je nooit en moet je ook laten gaan. Hij staart even en droomt weg. Even terug. ‘Nee, spijt heb ik nooit gehad’. We hebben van iets heel kleins een prachtige school met een grote sportfamilie opgebouwd. Daar zijn we trots op. Kim, Nathans vrouw, kijkt naar hem als hij vertelt. Liefde straalt. Ze doen het samen, wat nog verwonderlijker is als je de achtergrond kent. Kim was nog onbekend op het terrein van vechtsport en fitness. Nu geeft ze les. Kim was een ‘paardenmeisje’. De liefde voor Nathan sloeg ook over in zijn werk. ‘Ik ben mezelf er een beetje in verloren’, zegt ze vol zelfverwondering. Dat maakt het hele verhaal ook weer mooi.
Zwaar geïnfecteerd
Ze hebben het druk. De ‘quality time’ van het jonge stel is miniem. Die momenten samen liggen ze heerlijk in de bank met een goeie film of serie. De katten ernaast. Natuurlijk zijn ze haast 24 uur per dag bij elkaar. In de school doen ze ieder hun ding en zien elkaar onverwacht weinig. Ze hebben hun eigen groepen en daarnaast doet Kim al het administratieve werk en ook nog het barwerk. Er zit een leuke jongedame met een ‘teamjack’ aan de bar. Normaal traint ze vaak 4x in de week maar heeft zich geblesseerd. Toch komt ze. ‘Ik moet hier gewoon even geweest zijn’ zegt ze lachend. Nathan kijkt me trots aan. ’Zo zijn ze dus hè, één grote familie is het. Dat houdt ze ook bij elkaar’. Twee dames zitten naast ons aan tafel nog even uit te puffen. Benieuwd naar hun drive spreek ik ze aan. Dan blijkt de ene 40 en de ander al 25 kilo kwijt te zijn. Puur door training. Geen maagbanden of pillen. Gewoon je voeding drastisch aanpassen en bewegen. Vier, vijf keer in de week zitten ze hier. Een onderdeel van het leven geworden. ‘Ik zou niet meer zonder kunnen’. ‘Ik had een hekel aan sporters, vond het vooral dom’. ‘Door mijn man ben ik eens meegegaan en zodoende zwaar geïnfecteerd’. Het blijkt ook niet alleen het sporten te zijn, maar zeker ook alles eromheen. Een tweede huis. Nathan en Kim luisteren mee, bijna verlegen. Hier doen ze het voor. ‘Die waardering doet ons zoveel’, gaat Kim verder. ‘Soms gaan we samen, of een van ons, om boodschappen en komen we pas een uur of twee later weer thuis. Je kent op een gegeven moment zoveel mensen dat je altijd wel iemand tegenkomt. ‘Mensen zijn dan zo lief en meelevend dat ik ook niet zomaar door kan lopen’. Eer van je werk heet zoiets toch?
Mond op mond reclame
Ik spreek nog wat leerlingen aan en iedere keer hoor ik hetzelfde verhaal. Het is niet wat het lijkt. De naam MMA doet soms verkeerd stof opwaaien bij buitenstaanders en niet sporters. Er is helaas veel negatieve actie geweest rondom de vechtsporten, met in het bijzonder het kickboksen. Dat wordt hier dagelijks doorbroken. Nathan en Kim hebben, wellicht onbewust, iets heel bijzonders gepresteerd. Ondanks dat ze helemaal boven in het pand zitten met de school hebben ze toch de drempel heel laag kunnen maken. De mond op mond reclame heeft zijn werk gedaan. Voor deze school werkt het niet met een foldertje in de bus of een advertentie in de krant. Ondervinding, overtuiging en dan komt de rest vanzelf. Nee, ze hebben geen geluk gehad. Deze school heeft zichzelf opgebouwd met als brandstof de positieve inzet van dit sportieve stel.
Het is tijd om te gaan. Tevreden over de dag lopen ze mee naar de deur. Elkaar vasthoudend zwaaien ze ons uit. Terwijl ik naar de auto loop begrijp ik ineens wat ze bedoelen met dat familie gevoel. Het was leerzaam, warm en gezellig.
Het meegenomen inschrijfformulier vouw ik dubbel en steek het in mijn zak. Wie weet…
