Er staan twee mannen op het podium. Licht gespannen. Ze vertellen als een komiekenduo hoe ze elkaar ooit op school “gevonden” hebben, elkaar kwijtraakten omdat “het leven” ertussen kwam en elkaar vervolgens weer terugvonden.
Licht gespannen staat Wim naast zijn maatje Stefan, de pianist.
Dat alleen al vind ik zo knap. Op het podium staan en voor een volle zaal zeggen wa…t je graag kwijt wil. Lef, talent, noem het zoals je wil. Voor een acte…ur is het blijkbaar doodnormaal om een paar honderd man tegelijk aan te spreken. Er is wel wat spanning voelbaar want het is pas de tweede keer na de “try outs” dat deze nieuwe creatie opgevoerd gaat worden. Het is een creatie van formaat, dat heb ik al mogen aanschouwen. “Wereldschemer” heet het theaterstuk waarvoor Wim zelf de monoloog schreef. Samen met pianist/componist Stefan van Puymbroeck heeft hij het totale verhaal voorzien van uiterst gepaste muziek.
De piano van Stefan, cello van Anthony Gröger en viool van diens echtgenote An Simoens begeleiden Wim op een klassiek verrassende manier in zijn onvoorstelbare reis door Wereldoorlog 1.
In het kort gaat het verhaal over twee broers die besluiten hun thuisland Belgie te gaan verdedigen aan het front. Wims verhaal begint grappig en ontspannen.
Een leuk typetje van een simpele jongeman. De zaal lacht en ik besef dat er misschien in het echt ook wel gelachen is om de jongens toen ze hun plannen voorlegden aan hun ouders. Totaal niet bewust van de gruweldaden die ze zouden gaan zien en zelf uit zouden voeren. Uit moésten voeren om zelf in leven te kunnen blijven. Geen enkel besef van wat hen te wachten stond, alleen van wat ze achter lieten. Zoals Wim zelf in zijn voorwoord ook aangeeft wordt een oorlog vaak middels een film geromantiseerd. “Het was echt niet leuk, daar kun je zeker van zijn”, zegt Wim alsof hij erbij is geweest. Als “oud” geschiedenisleeraar weet hij wel waarover hij spreekt. Zich inleven in zijn rol is misschien wel zijn grootste kracht. Middels een rek met kleren en hoofddeksels weet hij zich moeiteloos in verschillende gedaantes te verplaatsen. Alsof hij een knop omzet, geweldig!
Ik reis emotioneel mee door de vier toch wel lugubere jaren. Geen “happy end”, natuurlijk. Geen enkele oorlog heeft ooit een happy end gehad. Wel veel geleerd van deze avond. Ergens diep van binnen wist ik het allemaal nog wel in grote lijnen maar deze voorstelling heeft me echt een heel duidelijk beeld gegeven van hetgeen zich toen afgespeeld heeft. Als ik dan denk aan de ellende die op dit moment gaande is in de hele wereld besef ik dat “we” er nog maar weinig van geleerd hebben. Wellicht is het daarom zo goed er met regelmaat op een respectvolle en gepaste manier aandacht aan te besteden.Bedankt hiervoor, we vergeten zo makkelijk…
Licht gespannen staat Wim naast zijn maatje Stefan, de pianist.
Dat alleen al vind ik zo knap. Op het podium staan en voor een volle zaal zeggen wa…t je graag kwijt wil. Lef, talent, noem het zoals je wil. Voor een acte…ur is het blijkbaar doodnormaal om een paar honderd man tegelijk aan te spreken. Er is wel wat spanning voelbaar want het is pas de tweede keer na de “try outs” dat deze nieuwe creatie opgevoerd gaat worden. Het is een creatie van formaat, dat heb ik al mogen aanschouwen. “Wereldschemer” heet het theaterstuk waarvoor Wim zelf de monoloog schreef. Samen met pianist/componist Stefan van Puymbroeck heeft hij het totale verhaal voorzien van uiterst gepaste muziek.
De piano van Stefan, cello van Anthony Gröger en viool van diens echtgenote An Simoens begeleiden Wim op een klassiek verrassende manier in zijn onvoorstelbare reis door Wereldoorlog 1.
In het kort gaat het verhaal over twee broers die besluiten hun thuisland Belgie te gaan verdedigen aan het front. Wims verhaal begint grappig en ontspannen.
Een leuk typetje van een simpele jongeman. De zaal lacht en ik besef dat er misschien in het echt ook wel gelachen is om de jongens toen ze hun plannen voorlegden aan hun ouders. Totaal niet bewust van de gruweldaden die ze zouden gaan zien en zelf uit zouden voeren. Uit moésten voeren om zelf in leven te kunnen blijven. Geen enkel besef van wat hen te wachten stond, alleen van wat ze achter lieten. Zoals Wim zelf in zijn voorwoord ook aangeeft wordt een oorlog vaak middels een film geromantiseerd. “Het was echt niet leuk, daar kun je zeker van zijn”, zegt Wim alsof hij erbij is geweest. Als “oud” geschiedenisleeraar weet hij wel waarover hij spreekt. Zich inleven in zijn rol is misschien wel zijn grootste kracht. Middels een rek met kleren en hoofddeksels weet hij zich moeiteloos in verschillende gedaantes te verplaatsen. Alsof hij een knop omzet, geweldig!
Ik reis emotioneel mee door de vier toch wel lugubere jaren. Geen “happy end”, natuurlijk. Geen enkele oorlog heeft ooit een happy end gehad. Wel veel geleerd van deze avond. Ergens diep van binnen wist ik het allemaal nog wel in grote lijnen maar deze voorstelling heeft me echt een heel duidelijk beeld gegeven van hetgeen zich toen afgespeeld heeft. Als ik dan denk aan de ellende die op dit moment gaande is in de hele wereld besef ik dat “we” er nog maar weinig van geleerd hebben. Wellicht is het daarom zo goed er met regelmaat op een respectvolle en gepaste manier aandacht aan te besteden.Bedankt hiervoor, we vergeten zo makkelijk…